Wieliczka – miasto powiatowe w województwie małopolskim, w powiecie wielickim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Wieliczka oraz władz powiatu. Według danych GUS z 30 czerwca 2012 r. miasto liczyło 20 893 mieszkańców[1]. Powierzchnia miasta wynosi 13,41 km². Miejscowość rozwijała się od XIII w. jako ośrodek wydobywczy. Obecnie[kiedy?] miasto pełni funkcję typowo turystyczną (kopalnia soli) i sypialnianą (aglomeracja krakowska)[2]. Miasto znane jest z unikatowej w skali świata kopalni soli, którą odwiedza ponad 1 mln turystów rocznie (dane od stycznia do grudnia 2010 r. mówią o 1,003 mln osób)[3]. Położenie: Miasto leży w środkowej części woj. małopolskiego, w zachodniej części powiatu wielickiego, w północno-zachodniej części gminy Wieliczka. Znajduje się w obrębieMałopolski jako krainy historycznej. Były to też tereny ziemi krakowskiej. Wieliczka leży na południowy wschód od Krakowa. Rynek Górny w Wieliczce oddalony jest od Rynku Głównego w Krakowie o 13 km (w linii prostej)[4]. Miasto leży w kotliniemiędzy dwoma grzbietami wzgórz ciągnącymi się z zachodu na wschód: od południaPogórza Wielickiego, od północy Piasków Bogucickich wchodzących w skład Wysoczyzny Wielicko-Gdowskiej. Południowy grzbiet jest wyższy, natomiast grzbietem północnego wzgórza prowadzi droga krajowa nr 94. W pobliżu miasta przechodzi również autostrada A4 (europejska trasa E40), która w przyszłości połączy Kraków z Ukrainą[5]. Pomimo małej powierzchni miasta różnice względne wynoszą ponad 137 m: najwyższe wzniesienie jest położone 361,8 m a najniższy punkt leży na wysokości 224 m Rozciągłość zabudowań miejskich w kierunku południkowym wynosi ok. 6,2 km; a w kierunku równoleżnikowym ok. 3,7 km[7]. Wieliczka leży w obrębie aglomeracji krakowskiej. Graniczy z miastem Kraków oraz wsiami na terenie gminy Wieliczka: Lednica Górna, Grabówki, Zabawa, Siercza,Rożnowa[8]. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa krakowskiego. Miejscowość stanowi ok. 13% powierzchni gminy oraz ok. 3% powierzchni powiatu wielickiego. Miasto plasowało się na 39. miejscu w województwie małopolskim pod względem powierzchni z 13,41 km²[9]. Części miasta Wieliczki: Bogucice, Centrala, Glinki, Gościniec, Grabówki, Klasno, Kłosów, Kolonia, Kopalina, Koszutka,Krzyszkowice, Krzyżowa, Lednica Dolna, Lekarka, Podlesie, Turówka, Zadory. Herb Wieliczki nawiązuje do tradycji górniczej. Na niebieskiej tarczy umieszczono narzędzia używane podczas wydobywania soli: drewniany młot i dwa kilofki po bokach (w kolorze żółtym). Najstarszy zachowany obraz herbu Wieliczki naniósł na mapę miastaWilhelm Hondius w 1645 r. Pierwsze odkryte ślady warzelnictwa pochodzą z IX wieku[13]. Powstawały wtedy pierwsze warzelnie soli, czerpiące solankę ze źródeł. Prawdopodobnie pierwszymi osadnikami była ludność z plemion celtyckich[14]. W późniejszych latach zostali oni wyparci przezludność słowiańską. Znaczenie osady górniczej wzrosło po przeniesieniu stolicy Polski z Gniezna do Krakowa przez Kazimierza Odnowiciela. Warzelnie przynosiły wielkie dochody, których książę potrzebował na utrzymywanie dworu wraz z drużyną oraz odbudowę zniszczonego kraju[15]. Systematyczny rozwój osady górniczej zahamował najazd tatarski, który zniszczył Kraków oraz okolice[16]. Od połowy XIII wieku produkcja soli w Wieliczce polegała na wygotowywaniu ze słonej wody proszku solnego. Lecz źródła solankowe w następstwie nadmiernej eksploatacji zaczęły się wyczerpywać, dlatego przystąpiono do pogłębiania tych źródeł, czyli studzien. W 1252 r. odkryto pokłady soli kamiennej i od tej pory zaczęto wydobywać sól metodą głębinową[17]. W 1289 r. Henryk Prawy będący ówczesnym panem Ziemi Krakowskiej wydał dokument zezwalający braciom Leszkowi i Jeskowi vel. Hysinboldowi założyć w Wieliczce miasto naprawie frankońskim. W kolejnym roku tj. 1290 książę Przemysław II nadał Wieliczce prawa miejskie[18]. W 1311 za panowaniaWładysława Łokietka, pełniący obowiązki wójta Geslar de Kulpen przyłączył się do buntu wójta Alberta. Po stłumieniu buntu wójt uciekł na Śląsk, gdzie dalej urzędował jako włodarz Wieliczki[19]. We wcześniejszych latach na ternie Wieliczki osiedlali się niemieccy górnicy. Spowodowało to zastąpienie łaciny przez język niemiecki. Po upadku rebelii król spostrzegł rosnące zagrożenie germanizacjąi przywrócił do użytku język łaciński. Za czasów rządów Kazimierza Wielkiego nastąpił gwałtowny i szybki rozwój miasta[20]. Miasto zostało otoczone murami, wybudowano zamek żupny i nastąpił rozwój gospodarczy miejscowości. Mikołaj Wierzynek założył szpitalna Turówce (dzielnica) oraz schronisko dla bezdomnych[21]. Trzynastego wieku sięgają również dzieje wielickiego zamku, który od początku pełnił rolę siedziby administracyjnej Żup Krakowskichwarzelni i kopalni soli w Wieliczce oraz Bochni. Dochody z Żup stanowiły przez wiele wieków jeden z głównych filarów polskiej gospodarki (w XIV w. dawały aż 1/3 wszystkich dochodów skarbu państwa). Wzmożone zainteresowanie turystyczne Wieliczką przyniósł XVI w., dzięki stworzeniu możliwości zwiedzania kopalni. Renesansowy zachwyt światem i żądza poznania przyciągały do wielickiej kopalni podróżników łaknących doświadczyć "podróży do wnętrza ziemi".Za czasów Władysława Jagiełły nastąpił rozwój terytorialny miasta. W okresie ostatnich Jagiellonów następował dalszy rozwój miasta. Struktura narodowościowa Wieliczki była dość jednolita, ponieważ koloniści niemieccy zostali spolonizowani[22]. Większość mieszkańców stanowili Polacy. W XVI w. zaczęły tworzyć się cechy. Na początku XVII w. było ich aż 14[22]. U szczytu potęgi gospodarczej miasta, Wieliczka była największym miastem przemysłowym w kraju. W 1651 r. Wieliczkę nawiedziła zaraza, która zdziesiątkowała ludność miasta. W latach 1655-1660, czyli za czasów potopu szwedzkiego nastąpił schyłek gospodarczy miasta. Wieliczka została splądrowana i spalona przez Szwedów. Miasto nie było jednak terenem walk. Załoga szwedzka pilnowała kopalni oraz robotników, ściągała podatki oraz żywność[23]. Gabriel Wojniłłowicz u bokuJerzego Sebastiana Lubomirskiego przystąpił do zorganizowania liczącego ok. 3000 ludzi oddziału, który wziął udział w wyzwoleniu Wieliczki, Bochni i Wiśnicza. Bitwa odbyła się w Kamionnej, gdzie Polacy uderzyli ze wzgórza, odnosząc zwycięstwo. Po złych czasach Potopu, nastąpiła jeszcze chwila rozwoju po wiktorii wiedeńskiej, kiedy król Jan III Sobieski w 1683 r. ufundował dzwonnicę w centrum miasta. 9 czerwca 1772 r. rozpoczęła się okupacja Wieliczki przez siły austriackie. W 1809 r. zdobytą przez Austriaków Wieliczkę włączono w skład Księstwa Warszawskiego. Habsburgowie odzyskali miasto po upadku Księstwa i jego rozbiorze w wyniku ustaleń Kongresu Wiedeńskiego. Od tej pory pod urzędową, niemiecką nazwą Groß Salze, stała się częścią Galicji. Za czasów rozbiorów wzrosło bezrobocie, ponieważ Austriacy ściągali nowoczesny sprzęt do kopalni z głębi Austrii, zaprzestano również produkcji machin i narzędzi na terenie miasta i okolic, ponadto z powodu niskich płac w kopalni, górnicy polscy zwalniali się masowo, co spowodowało przymusowy przyjazd górników niemieckich, węgierskich, siedmiogrodzkich oraz chorwackich[24]. Zmienił się skład narodowościowy miasta na rzecz ludności napływowej. Po wybuchu w 1846 r. powstania krakowskiego przy pomocy górników Edward Dembowskiprzejął władzę w Wieliczce i skarbiec kopalni soli. Został sekretarzem Jana Tyssowskiego, dyktatora rewolucji. W okresie autonomii galicyjskiej nastąpił stopniowy rozwój miasta. Wieliczka była największym skupiskiem górników w Galicji, Żupy zatrudniały ponad 2000 pracowników[25]. Dopiero pod koniec XIX w. nastąpił rozwój budownictwa publicznego. Wcześniej rozbudowywano miasto za pieniądze prywatne. Wybudowano Kolonię Górniczą (osiedle dla rodzin górniczych), elektrownię salinarną (zaopatrywała w prąd nie tylko kopalnię, ale i miasto) oraz nowoczesną warzelnię soli. W okresie międzywojennym nastąpił rozwój terytorialny Wieliczki[26]. Powstawały nowe dzielnice mieszkaniowe. W 1933 r. miał miejsce strajk górników, spowodowany obniżką płac o 13%. Strajk stłumiono policją szturmową[27]. 7 września 1939 r. rozpoczęła się okupacja niemiecka, przez wojska niemieckie, które wkroczyły do Polski od strony Słowacji. Miasto było przeludnione, ponieważ na wieść o budowanym getcie w Krakowie, przeniosło się do Wieliczki 5,4 tys. osób pochodzenia żydowskiego. W całym mieście mieszkało 11 tys. Żydów, głównie w dzielnicy Klasno[28]. Jednak po otwarciu krakowskiego getta, rozpoczęto wywózki ludności żydowskiej z Wieliczki do Krakowa. 21 stycznia 1945 r. do Wieliczki wkroczyły wojska radzieckie. Po II wojnie światowej rozpoczął się okres systematycznego rozwoju miasta[29]. W 1978 r. UNESCO postanowiło wpisać wielicką kopalnię soli na listę światowego Dziedzictwa Kultury[30]. W 1992 r. w mieście nastąpiła katastrofa górnicza. Wyciek wody w poprzeczni Mina spowodował zapadnięcie się torowiska oraz pęknięcie murów klasztoru Franciszkanów[31]. W 1994 r. miasto zostało uznane za pomnik historii[30]. 1 stycznia 2006 r. do Wieliczki przyłączono część wsi Czarnochowice[32]. (artykuł pochodzi ze strony: Powiat wielicki został utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej państwa. Jego siedzibą jest Wieliczka. Leży w województwie małopolskim w bezpośrednim sąsiedztwie aglomeracji krakowskiej. Graniczy z powiatami: krakowskim, bocheńskim i myślenickim. W skład powiatu wchodzą gminy: miejsko-wiejskie: Wieliczka, Niepołomice wiejskie: Biskupice, Gdów, Kłaj. Powiat, którego powierzchnia wynosi 411 km2, tworzy 91 miejscowości. Daje mu to 15 miejsce wśród 22 powiatów województwa małopolskiego. Użytki rolne zajmują 64% powierzchni powiatu, lasy i tereny leśne 19%. Ludność powiatu według stanu na koniec 2011 roku liczy 113 037 osób, z czego prawie połowa zamieszkuje gminę Wieliczka. Liczba mieszkańców powiatu wzrasta, co świadczy o jego atrakcyjności. Powiatową przestrzeń na całej długości przecina autostrada A4, stanowiąca część drogi międzynarodowej E40. Węzły komunikacyjne (zjazdy i wyjazdy) przy A4 od zachodu na styku z Krakowem w Bieżanowie a od wschodu w Targowisku. W powiecie jest bardzo dobrze rozwinięta sieć dróg lokalnych, zarówno wojewódzkich, powiatowych, jak i gminnych. Największą zaletą powiatu wielickiego są jego walory turystyczno-krajobrazowe. Magnesem przyciągającym turystów do Wieliczki jest kopalnia soli, którą odwiedza rocznie ponad 1 000 000 osób. Dużym zainteresowaniem turystycznym cieszy się również Zamek Królewski w Niepołomicach. Ta renesansowa budowla nazywana „Małym Wawelem”, która była w przeszłości siedzibą królewską, jest dzisiaj miejscem, gdzie odbywają się kongresy, biesiady staropolskie i koncerty. W pobliskiej Puszczy Niepołomickiej, położonej w znacznej części w gminie Kłaj, znajduje się rezerwat „króla puszczy” – żubra. Na obszarze 56 ha mieszka ich około 30. W puszczy znajduje się wiele ciekawych rezerwatów przyrodniczych. Z kolei południową część powiatu cechują wspaniałe miejsca widokowe, z których można podziwiać Kraków czy pasma gór, z Tatrami włącznie. Pogórze Wielickie przecina Dolina Raby, która należy do najchętniej odwiedzanych okolic w powiecie. (artykuł pochodzi ze strony: Fotografia (gr. φως, phōs, D. phōtós – światło; gráphō – piszę, graphein – rysować, pisać; rysowanie za pomocą światła) – zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła. Potoczne znaczenie zakłada wykorzystanie układu optycznego, choć nie jest to konieczne – fotografia otworkowa, rayografia. Podstawowy podział technik fotograficznych fotografia analogowa – od swego powstania oparta na chemii światłoczułych związków srebra. Dzieli się na fotografię monochromatyczną i fotografię barwną. Materiały fotograficzne dzieliły się na dwa rodzaje: pierwsze służyły do utrwalenia obrazu waparacie i produkowane były w postaci klisz ciętych (do aparatów wielkoformatowych – fotografia wielkoformatowa), błon (filmów) perforowanych (do aparatów małoobrazkowych), błon zwojowych najczęściej o szerokości 60 mm (do aparatów średnioformatowych). Obraz zapisany na kliszach przenoszony był na papiery o różnych formatach. szlachetne techniki fotograficzne – techniki oparte na wykorzystaniu światłoczułości i garbujących właściwości chromianów, a także innych związków światłoczułych, np. guma, pigment, bromolej. fotografia cyfrowa – tutaj rejestracja obrazu odbywa się nie na materiale światłoczułym, ale na urządzeniu optoelektronicznym zwanym matrycą (np. w układzie CCD, CMOS) zamontowaną w aparacie cyfrowym. Obiektywy aparatów cyfrowych są identyczne (pod względem konstrukcji optycznej) ze stosowanymi w aparatach do fotografii tradycyjnej, ale występują też w postaci zmodyfikowanej, np. z wbudowanymi mechanizmami korekcji wstrząsów. Naukowców od zawsze fascynowała możliwość rejestrowania dokładnych obrazów ruchu, przykładem jest twórczość Eadwearda Muybridge'a. Historia Jedna z pierwszych fotografii barwnych wykonana (ok. 1900 roku) metodą opracowaną przez "Polskiego Edisona" Jana Szczepanika. Szczepanik opatentował tę metodę w USA i w Wielkiej Brytanii. Na podstawie licencji Szczepanika amerykańska firma Kodak w roku 1928 wprowadziła do sprzedaży film barwny "Kodachrome", a niemiecka firma AGFA, po ulepszeniu jego projektu, wyprodukowała własne aparaty małoobrazkowe "Agfacolor". Autoportret Siergieja Prokudina-Gorskiego z lat 1905-1915 nad rzeką Karolitskai niedaleko Batumi. Fotografia, powstała w XIX wieku, korzystała z wynalazków znanych już wcześniej. Przykładem jest camera obscura, znana już w starożytnej Grecji. 1556 – Georg Fabricius zauważył, że chlorek srebra zaczernia się pod wpływem promieni słonecznych. 1724 – światłoczułość azotanu srebra zaobserwował Johann Heinrich Schulze. 1725 – w Halle Johann Heinrich Schulze uzyskał pierwsze odwzorowanie obrazu na emulsji światłoczułej sporządzonej z chlorku srebra na podkładzie z białej kredy. Spreparowana odpowiednio kreda posłużyła jako substancja mająca zapewnić w miarę równomierne pokrycie materiału podkładowego emulsją. Jako obrazu do odwzorowania użył nieprzeźroczystego materiału, w którym wyciął szablony. Następnie naświetlał emulsję na słońcu przez te szablony. W ten sposób uzyskał pierwszy, chociaż nie dający się jeszcze utrwalić, obraz fotograficzny. 1826 lub 1827 – powstała pierwsza fotografia, stworzona przez Francuza Josepha-Nicéphore'a Niepcego na wypolerowanej płycie metalowej Jako substancję światłoczułą wykorzystał on asfalt syryjski – związki bitumiczne wytworzone z ropy naftowej. Otrzymane przez niego zdjęcie było jednak bardzo niedoskonałe. 1839 – rok uznawany za właściwą datę wynalezienia fotografii. Francuz Louis Jacques Daguerre zademonstrował Akademii Francuskiej zdjęcie fotograficzne otrzymane na warstewce jodku srebra, powstałej w wyniku działania pary jodu na wypolerowaną płytę miedzianą pokrytą srebrem. Metoda Daguerre’a, zwana od nazwiska twórcy dagerotypią, pozwalała na otrzymanie poprawnego zdjęcia, ale tylko w jednym egzemplarzu, gdyż utworzony na płytce obraz był od razu obrazem pozytywowym. w tym samym czasie nad otrzymywaniem obrazów tworzonych przez światło pracował angielski uczony William Henry Fox Talbot. Naświetlając w ciemni optycznej papier powleczony jodkiem srebra uzyskał on – po wywołaniu kwasem galusowym – obraz negatywowy, w którym jasnym miejscom fotografowanego przedmiotu odpowiadał czarny strąt srebra. Następnie, naświetlając przez ten negatyw arkusz papieru pokryty warstewką chlorku srebra, otrzymywał obraz pozytywowy w dowolnej liczbie odbitek. 1839 – John Herschel na określenie procesu opracowanego przez Talbota wprowadził termin fotografia. Technika fotografii rozwijała się od tego momentu bardzo szybko. Już wkrótce płytki srebrne lub arkusze papieru zastąpiono płytkami szklanymi powleczonymi warstwą światłoczułą. Płytki te preparowano tuż przed wykonaniem zdjęcia, co wymagało przenośnej ciemni fotograficznej, w której można było dokonać tego zabiegu. 1861 – fizykowi Jamesowi Clerkowi Maxwellowi udało się uzyskać pierwszą trwałą fotografię barwną. 1907 – bracia Lumière wprowadzili na rynek pierwsze płyty do fotografii barwnej,Autochrome. Były one wyprodukowane na bazie barwionej skrobi ziemniaczanej. 1935 – wprowadzono do sprzedaży pierwszy współczesny trójwarstwowy film barwny –Kodachrome. większość współczesnych filmów barwnych, oprócz Kodachrome, wykorzystuje technologię stworzoną dla filmu Agfacolor w 1936. od 1963 – jest dostępny natychmiastowy materiał kolorowy firmy Polaroid Corporation. Fotografia pojawiła się na ziemiach polskich już w roku 1839, kiedy to Kurier Warszawski wydrukował ogłoszenie firmy Fragetoferującej aparaty do dagerotypii. Rok później w Poznaniu i w Warszawie pojawiły się ilustrowane broszury poświęcone dagerotypii. Początek przemysłu fotograficznego na ziemiach polskich to rok 1887, kiedy chemik Piotr Lebiedziński założył w Warszawie fabrykę papierów fotograficznych FOTON. W 1899, również w Warszawie, powstała wytwórnia aparatów fotograficznych i obiektywów FOS. Fotografia tradycyjna a analogowa Bardzo często fotografię tradycyjną (opartą na wykorzystaniu światłoczułych własności halogenków srebra) kompletnie mylnie określa się fotografią analogową. Jest to poważny błąd merytoryczny, gdyż fotografią analogową można określić proces reprodukcji obrazu z pomocą urządzeń elektronicznych analogowych (np. fotopowielacz). Wynikiem działania światła na taki element światłoczuły jest powstanie sygnału analogowego, a nie efektu fotochemicznego na błonie filmowej czy innym nośniku emulsji światłoczułej. (artykuł pochodzi ze strony

Fotografowanie Wieliczka; Najlepsze z 53 firm w kategorii Fotografowanie. Średnia ocena specjalistów od fotografowania w Wieliczce to 5.00

Znany Fotograf: Zdjęcia Wieliczka. Zobacz galerię niesamowitych zdjęć zrobionych przez Fotografów z Wieliczki i zainspiruj się nimi. Zapraszamy!

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z polityką cookie. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. © 2012 - 2022 FunFOTos sp. z

fotograf wieliczka zdjęcia do dokumentów