🕺 Sprzedaż Wierzytelności Przez Bank Do Funduszu Sekurytyzacyjnego

Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 października 2013 r. (II FSK 2734/11). W ramach prowadzonej działalności bank udziela klientom oprocentowanych kredytów i pożyczek. W przypadku pewnej części udzielonych kredytów (pożyczek) klienci nie wywiązują się ze swoich zobowiązań – w szczególności zaprzestają spłacania należnych bankowi rat. W efekcie, bank ponosi ekonomiczną stratę, którą stara się niwelować poprzez zbycie wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów (pożyczek) na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego. Transakcja ta dokonywana jest na podstawie art. 92a ust. 1 prawa bankowego w związku z art. 509 kodeksu cywilnego. Umowa zbycia wierzytelności skonstruowana jest w ten sposób, że jej przedmiotem są wierzytelności z tytułu niespłaconej części kapitału kredytów (pożyczek) udzielonych przez bank. Jeżeli chodzi natomiast o pozostałe części należności, np. odsetki, to przechodzą one na nabywcę wierzytelności z mocy prawa, tj. na podstawie art. 509 § 2 Z tytułu opisywanej transakcji fundusz sekurytyzacyjny zapłaci na rzecz banku wynagrodzenie, które będzie miało charakter ryczałtowy za całość wierzytelności, bez podziału na część kapitałową i odsetkową zbywanych wierzytelności. Jednocześnie, ze względu na fakt przeterminowania wierzytelności, cena ustalona między stronami będzie niższa niż wartość nominalna wierzytelności. Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego bank zadał organowi podatkowemu pytanie, czy w przypadku, gdy cena za zbywane wierzytelności będzie niższa od wartości niespłaconej części udzielonych kredytów, to zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy o CIT, uzyskana kwota nie będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu. Bank jednocześnie przedstawił swoje stanowisko, zgodnie z którym, jeżeli cena za zbywane wierzytelności jest niższa od wartości kapitału kredytów (pożyczek), to całość ceny uzyskanej przez bank z tytułu sprzedaży wierzytelności powinna być uznana za należność z tytułu zbycia kapitału udzielonych kredytów (pożyczek). W konsekwencji, bank w wyniku takiej transakcji nie osiągnie dochodu, a jedynie pokryje część straty jaką poniósł. Ze stanowiskiem zaprezentowanym przez bank nie zgodził się organ podatkowy. Jego zdaniem, w przypadku zbycia wierzytelności wieloskładnikowej, kwotę uzyskaną ze sprzedaży wierzytelności należy zaliczyć na poczet spłaty poszczególnych składników wierzytelności według proporcji, w jakiej pozostaje kwota uzyskana ze sprzedaży wierzytelności do wartości poszczególnych składników. Mimo skargi banku skierowanej do wojewódzkiego sądu administracyjnego, ten utrzymał w mocy decyzję organu interpretacyjnego, zasadniczo powtarzając tezy, które znalazły się w uzasadnieniu interpretacji. W efekcie, bank skierował do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną. Ten jednak również nie uznał argumentów banku za prawidłowe. W pisemnym uzasadnieniu wyroku NSA stwierdził, że zaniechanie przez strony umowy przelewu wierzytelności dokładnego określenia, jaka część ceny umownej dotyczy wierzytelności głównej, a jaka części odsetkowej, nie może modyfikować materialnego prawa podatkowego. Zgodnie z przepisami natomiast, wyłączenie z przychodów do opodatkowania ceny uzyskanej w ramach transakcji sprzedaży wierzytelności, o której mowa w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy o CIT, nie obejmuje przychodów stanowiących ekwiwalent wartości odsetek od zbywanej wierzytelności kredytowej (pożyczkowej). —Jacek Hawrysz, współpracownik Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową Firmy Deloitte Piotr Bielicz, doradca podatkowy, starszy konsultant w podatkowym zespole instytucji finansowych firmy Deloitte Doradztwo Podatkowe sp. z Zagadnienia związane z alokacją ceny uzyskanej w związku ze sprzedażą portfela wierzytelności były przedmiotem licznych interpretacji podatkowych oraz orzeczeń wydawanych przez sądy administracyjne. Rozwiązanie, które najczęściej powtarzało się w stanowiskach prezentowanych przez organy podatkowe, polegało na proporcjonalnym ujęciu kwoty uzyskanej ze sprzedaży wierzytelności do poszczególnych składników wierzytelności w stosunku, w jakim pozostaje kwota uzyskana ze sprzedaży wierzytelności do wartości poszczególnych składników (np. do odsetek). Wydawane interpretacje potwierdzały prawidłowość proporcjonalnego sposobu rozliczenia zarówno w sytuacji, w której umowa zbycia portfela wierzytelności zawierała postanowienia dotyczące proporcjonalnej alokacji ceny na kwotę główną i część odsetkową kredytu (pożyczki), jak i w przypadku, w którym ani oferta, ani umowa sprzedaży takich informacji nie zawierały (tak Dyrektor IS w Warszawie w interpretacji z 10 marca 2011 r., IPPB3/423-859/10-2/JB). W komentowanym orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego skład orzekający ani nie potwierdził, ani nie odmówił prawidłowości podejściu polegającemu na proporcjonalnym ujęciu ceny sprzedaży do poszczególnych składników wierzytelności. Faktem jest bowiem, że przepisy podatkowe nie regulują wprost tej problematyki, a stosowane podejścia wynikają z metodologii wypracowanej przez doktrynę i praktykę. W pisemnym uzasadnieniu omawianego orzeczenia zawarto jedynie ogólną dyrektywę, że wyłączenie z przychodów do opodatkowania ceny uzyskanej w ramach transakcji sprzedaży wierzytelności nie obejmuje przychodów stanowiących ekwiwalent wartości odsetek od zbywanej wierzytelności kredytowej (pożyczkowej). Oznacza to, że cena uzyskana ze sprzedaży powinna zostać również alokowana do praw akcesoryjnych, czyli między innymi do odsetek. Brak jest jednak informacji o tym, w jaki sposób uzyskana cena powinna zostać alokowana. Mimo, iż wydaje się, że NSA w swoim uzasadnieniu pozostał przy dotychczas przeważającej linii orzeczniczej, to znamienne jest, że nie odwołano się w nim do obowiązku proporcjonalnej alokacji uzyskanej ceny na część kapitałową i odsetkową kredytu (pożyczki). NSA nakreślił obowiązek dokonania alokacji ceny zarówno na część kapitałową, jak i odsetkową. W uzasadnieniu nie został jednak wskazany klucz takiej alokacji. Konsekwentnie, mimo braku zgody na umożliwienie podatnikom wprowadzenia rozwiązań pozwalających na alokację całości ceny za zbycie portfela wierzytelności wyłącznie na część kapitałową kredytów (pożyczek), omawiane orzeczenie NSA nie dostarcza podatnikom czytelnych narzędzi do dokonania alokacji pomiędzy poszczególnymi składnikami zbywanych wierzytelności.

Podmiot emisyjny, na rzecz którego nastąpiło przeniesienie wierzytelności, nie może być powiązany kapitałowo lub organizacyjnie z bankiem przenoszącym wierzytelności, a przedmiotem jego działalności może być wyłącznie nabywanie wierzytelności i emisja papierów wartościowych, o której mowa w ust. 3, a także wykonywanie

W przypadku funduszu sekurytyzacyjnego zarówno forma prawna, jak i polityka inwestycyjna są szczególnie i z reguły niespotykane w innych rodzajach funduszy. Inwestowanie w taki fundusz wiąże się z ponadprzeciętnym ryzykiem inwestycyjnym, ale również daje często ponadprzeciętne stopy zwrotu z inwestycji. Spis treści1. Umowy zawierane z funduszami Standaryzowany fundusz Niestandaryzowany fundusz Inwestowanie przez fundusze Certyfikaty Zarządzanie funduszami Uwagi końcowe. 1. funduszy inwestycyjnych często spotykamy się z różnymi ich nazwami. Z reguły podział na fundusze akcyjne, obligacyjne, ważone lub pieniężne wynika nie tyle z formy prawnej funduszu co z ich polityki przypadku funduszu sekurytyzacyjnego zarówno forma prawna, jak i polityka inwestycyjna są szczególnie i z reguły niespotykane w innych rodzajach z przepisem art. 183 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku (Dz. U. z 2004 r. Nr 146, poz. 1546 z późn. zm.) fundusz inwestycyjny zamknięty może być utworzony jako fundusz sekurytyzacyjny dokonujący emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności. Zatem można w skrócie powiedzieć, że jest to fundusz inwestujący w takim funduszem wiąże się z wymaganiami eksperckiej wiedzy zarządzających oraz możliwością zakupu atrakcyjnych pakietów w taki fundusz wiąże się również z ponadprzeciętnym ryzykiem inwestycyjnym, ale również daje często ponadprzeciętne stopy zwrotu z zastrzeżeniem jest, że fundusze sekurytyzacyjne mogą być tworzone jedynie jako fundusze inwestycyjne zamknięte, a więc jako fundusze, które mogą emitować wyłącznie certyfikaty inwestycyjne. 2. o funduszach inwestycyjnych przewiduje dwa rodzaje funduszy sekurytyzacyjnych:a) standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny;b) niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny. 3. Umowy zawierane z funduszami z przepisem art. 183 ust. 4 ustawy o funduszach inwestycyjnych funduszowi na podstawie umowy przekazywane są wszystkie świadczenia otrzymywanych z sekurytyzowanych wierzytelności, czyli:1) pożytki z sekurytyzowanych wierzytelności w całości;2) kwoty główne z sekurytyzowanych wierzytelności;3) kwoty uzyskanych z tytułu realizacji zabezpieczeń sekurytyzowanych wierzytelności– w przypadku gdy zaspokojenie się nastąpiło przez realizację zobowiązująca do nabycia wierzytelności, puli wierzytelności oraz umowa o subpartycypację powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem o subpartycypację najczęściej jest zawierana w odniesieniu do kredytów, gdzie wierzycielem pozostaje bank, który nie zbywa wierzytelności – formalnie pozostaje wierzycielem, ale przenosi ich sekurytyzacją do sekurytyzacyjny może, uwzględniając interes uczestników funduszu, zawierać umowy związane z procesem sekurytyzacji, w szczególności:1) o nadanie oceny inwestycyjnej (rating);2) ubezpieczenia, w tym od ryzyka niewypłacalności dłużników;3) o udzielenie poręczenia za zobowiązania funduszu;4) gwarancji udzielane na rzecz funduszu. 4. Standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny. Standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny jest tworzony jako fundusz z wydzielonymi subfunduszami. Subfundusze związane są z odrębnymi pulami wierzytelności, które mogą być nabywane w różnym czasie od różnych podmiotów. Standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny nie może dokonywać kolejnych emisji certyfikatów związanych z danym subfunduszem. Zatem nabycie puli wierzytelności do danego subfundusze zamyka tę pule w tym subfundusze i zaczyna się sekurytyzacją tej puli. Następna ewentualnie pula wierzytelności wiąże się z nową emisją certyfikatów, ale już do nowego z przepisem art. 185 ust. 4 ustawy o funduszach inwestycyjnych standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny ma obowiązek lokować co najmniej 75 % wartości aktywów danego subfunduszu wyłącznie w jedną pulę w świetle przepisu ust. 5 wyżej wymienionego artykułu, jeżeli statut standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego tak stanowi, fundusz może lokować co najmniej 75 % wartości aktywów danego subfunduszu w kilka pul wierzytelności lub w prawa do świadczeń otrzymywanych z tytułu kilku pul wierzytelności, pod warunkiem że:1) inicjatorami sekurytyzacji są banki krajowe lub instytucje kredytowe;2) wierzytelności wchodzące w skład wszystkich pul są jednolite rodzajowo;3) umowy, o których mowa w art. 183 ust. 5 ustawy o funduszach inwestycyjnych , w odniesieniu do każdej z pul wierzytelności zostaną zawarte w terminie 3 miesięcy od dnia zarejestrowania fundusz sekurytyzacyjny ma obowiązek w terminie 3 miesięcy od dnia zarejestrowania funduszu zawrzeć umowę lub umowy zobowiązujące do nabycia puli wierzytelności lub umowę o z przepisem art. 186 ustawy o funduszach inwestycyjnych standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny ma obowiązek dokonać likwidacji subfunduszu w przypadku, gdy:1) wszystkie wierzytelności wchodzące w skład nabytych przez niego pul wierzytelności zostały zaspokojone;2) fundusz otrzymał wszystkie świadczenia należne mu z tytułu określonych pul fundusz sekurytyzacyjny może dokonać likwidacji subfunduszu w przypadku, gdy:1) większość wierzytelności została zaspokojona, a przewidywane koszty uzyskania zaspokojenia roszczeń wynikających z pozostałych wierzytelności przewyższałyby wartość należnych funduszowi świadczeń;2) fundusz otrzymał większość należnych mu świadczeń, a koszty funkcjonowania subfunduszu do przewidywanego momentu uzyskania pozostałych należnych funduszowi świadczeń przewyższałyby wartość tych świadczeń;3) co do wierzytelności, które nie zostały zaspokojone, istnieje orzeczenie wydane przez właściwy organ stwierdzające brak możliwości zaspokojenia się z wierzytelności, które nie zostały zaspokojone – pod warunkiem że likwidacja subfunduszu nie naruszy praw uczestników standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego określonych w statucie funduszu. 5. Niestandaryzowany fundusz przeciwieństwie do standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny nie musi, ale może być utworzony jako fundusz z wydzielonymi z przepisem art. 187 ust. 3 ustawy o funduszach inwestycyjnych niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny jest obowiązany lokować nie mniej niż 75 % wartości aktywów funduszu, a w przypadku funduszu z wydzielonymi subfunduszami nie mniej niż 75 % wartości aktywów każdego subfunduszu, w:1) określone wierzytelności;2) papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne;3) prawa do świadczeń z tytułu określonych o których mowa w pkt 2), nie mogą stanowić więcej niż 25 % wartości aktywów netto funduszu, a w przypadku funduszu z wydzielonymi subfunduszami nie więcej niż 25 % wartości aktywów netto każdego niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego mogą być wyłącznie:1) osoby prawne;2) jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości funduszu może przewidywać, że uczestnikami niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego mogą być osoby fizyczne. W takim przypadku cena emisyjna jednego certyfikatu nie może być niższa niż równowartość w złotych euro. 6. Inwestowanie przez fundusze zastrzeżeniem art. 185 ust. 4 i 5, art. 187 ust. 3 ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz przepisów postępowania egzekucyjnego, fundusz sekurytyzacyjny może lokować aktywa wyłącznie w:1) dłużne papiery wartościowe;2) jednostki uczestnictwa funduszy rynku pieniężnego;3) depozyty w bankach krajowych lub instytucjach kredytowych;4) instrumenty rynku pieniężnego;5) instrumenty o których mowa w pkt 5, mogą być dokonywane wyłącznie w celu ograniczenia ryzyka sekurytyzacyjny nie może udzielać pożyczek, poręczeń lub sekurytyzacyjny, w którym działa zgromadzenie inwestorów, może dokonywać emisji obligacji w wysokości nieprzekraczającej:1) 25 % wartości aktywów netto – w przypadku standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego;2) 75 % wartości aktywów netto – w przypadku niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego– na dzień poprzedzający dzień podjęcia przez zgromadzenie inwestorów uchwały o emisji obligacji, pod warunkiem że statut funduszu sekurytyzacyjnego, będzie dopuszczał dokonywanie emisji obligacji. 7. Certyfikaty jest, że poszczególne serie certyfikatów inwestycyjnych emitowanych przez fundusz sekurytyzacyjny mogą reprezentować różne prawa w zakresie:1) wysokości udziału w dochodach funduszu albo subfunduszu;2) wysokości udziału w aktywach netto funduszu albo subfunduszu, w przypadku ich likwidacji; 3) kolejności zaspokojenia roszczeń z tytułu posiadania certyfikatów inwestycyjnych-zatem należy szczególnie uważnie przeczytać statut takiego funduszu, albo zasięgnąć opinii specjalisty – szczególnie doradcy prawnego, tak aby taka kluczowa kwestia nie umknęła uwadze ewentualnego funduszu sekurytyzacyjnego może określać minimalną wysokość udziału w dochodach lub aktywach netto funduszu albo subfunduszu przypadającego na certyfikaty inwestycyjne danej funduszu sekurytyzacyjnego może określać, że zaspokojenie roszczeń wynikających z tytułu posiadania danej serii certyfikatów inwestycyjnych jest uzależnione od uprzedniego zaspokojenia roszczeń tego samego rodzaju wynikających z tytułu posiadania innej serii certyfikatów inwestycyjnych funduszu, w szczególności roszczeń dotyczących wypłaty minimalnego udziału, o którym mowa funduszu sekurytyzacyjnego może stanowić, że fundusz emituje serię certyfikatów inwestycyjnych podporządkowanych dających prawo do udziału w dochodach lub aktywach netto funduszu albo subfunduszu w przypadku ich likwidacji po zaspokojeniu roszczeń wynikających z wszystkich pozostałych serii certyfikatów inwestycyjnych funduszu albo subfunduszu. W przypadku, o którym mowa powyżej, statut określa minimalną wysokość udziału w dochodach lub aktywach netto funduszu albo subfunduszu w przypadku ich likwidacji przypadającego na poszczególne serie certyfikatów inwestycyjnych niebędących certyfikatami udział w dochodach lub aktywach netto funduszu albo subfunduszu w przypadku ich likwidacji przypadający na poszczególne serie certyfikatów inwestycyjnych niebędących certyfikatami podporządkowanymi nie może być niższy niż udział w tych dochodach lub aktywach netto przypadający na certyfikaty podporządkowane. 8. Zarządzanie funduszami sekurytyzowanymi wierzytelnościami funduszu sekurytyzacyjnego przez podmiot inny niż towarzystwo wymaga uzyskania przez ten podmiot zezwolenia Komisji. Zezwolenie na zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami oznacza także zezwolenie na zarządzanie pulą wierzytelności. Zezwolenie jest udzielane na wymieniony podmiot jest obowiązany prowadzić działalność w zakresie zarządzania sekurytyzowanymi wierzytelnościami z zachowaniem zasad uczciwego obrotu oraz w sposób należycie zabezpieczający interesy uczestników funduszu sekurytyzacyjny oraz podmiot, z którym towarzystwo zawarło umowę o zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami, mogą zbierać i przetwarzać dane osobowe dłużników sekurytyzowanych wierzytelności jedynie w celach związanych z zarządzaniem wierzytelnościami rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. 9. Uwagi przypadku decyzji o inwestowaniu w skomplikowane instrumenty, jakimi są certyfikaty inwestycyjne sekurytyzacyjnego funduszu inwestycyjnego dla bezpieczeństwa inwestorów polecam konsultację z licencjonowanym, czyli podlegającym odpowiedzialności za udzielenie określonej rekomendacji lub opinii, doradcą inwestycyjnym lub prawnym. Inwestowanie w certyfikaty funduszy łączy się często z ponadprzeciętną stopą zwrotu, ale i ryzykiem inwestycyjnym, a nade wszystko jest związane z procesem sekurytyzacyjnym rozciągniętym w czasie na 2-3 lata. Proszę również pamiętać, że wszystkie fundusze inwestycyjne, w tym sekurytyzacyjne są objęte nadzorem przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) dojdzie do zbycia przez Wnioskodawcę (Bank) na rzecz Funduszu wierzytelności wynikających z niespłaconej części udzielonych kredytów lub pożyczek, a co za tym idzie, przychód ten, z wyłączeniem części dotyczącej odsetek, będzie zwolniony z

^{Artykuły: Podatki dochodowe PIT i CIT - zagadnienia ogólne Z uzasadnienia: Sporne wierzytelności odsetkowe nie zostały zarachowane do przychodu, w związku z czym ich wartość pokryta ceną ze sprzedaży (podobnie jak strata z ich sprzedaży) nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu. Teza Ustawodawca w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2011 r., nr 74, poz. 397 ze zm.) zapewnił podatnikowi uprawnienie do rozliczania w kosztach podatkowych straty wynikającej z odpłatnego zbycia wierzytelności, w przypadku uprzedniego zarachowania tej wierzytelności do przychodów należnych. Przyjęcie takiego rozwiązania legislacyjnego miało na celu realizację jednej z podstawowych zasad konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych, jaką jest zapewnienie równowagi przychodów i kosztów ich uzyskania. Za wadliwą uznać należy interpretację wymienianego przepisu, która regułę tę niweczy. Sentencja Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia WSA del. Marek Olejnik, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów (obecnie: Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1045/14 w sprawie ze skargi [...] Bank P. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2013 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i oddala skargę, 2) zasądza od [...] Bank P. z siedzibą w W. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Uzasadnienie Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1045/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi [...] Bank P. (dalej zamiennie: "Bank", "Spółka", "Skarżąca") uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych. Z opisu przyszłego wynika, że Bank w ramach prowadzonej działalności, zawiera umowy dotyczące sprzedaży na rzecz zewnętrznych podmiotów gospodarczych pakietu wierzytelności powstałych w wyniku prowadzenia działalności bankowej. Elementami pakietu są m. in. wierzytelności wynikające z zawartych z klientami banku umów kredytowych, na pokrycie których utworzone zostały odpisy z tytułu trwalej utraty wartości zarówno w ciężar kosztów podatkowych, jak i nie stanowiące takiego kosztu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26 i art. 16 ust. 2a w związku z art. 38b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. – o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2011r., Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: " W skład zbywanych praw majątkowych wchodzą m. in.: kapitał kredytu (pożyczki), naliczone odsetki, naliczone odsetki skapitalizowane. Sprzedaż wierzytelności bankowych następuje najczęściej w drodze umowy, w której ustalone wynagrodzenie płacone przez podmiot gospodarczy nabywający od Banku wierzytelność jest niższe niż wartość nominalna sprzedawanych wierzytelności. Sprzedaż wierzytelności własnej przez Bank stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt do którego zastosowanie ma art. 14 ust. 1 zgodnie z którym przychodem z odplatanego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 w dacie sprzedaży wierzytelności Bank rozpoznaje przychód do opodatkowania z tytułu otrzymanych, uprzednio naliczonych lecz nieskapitalizowanych odsetek od wierzytelności. Bank jednocześnie nie wykazuje kosztów uzyskania tego przychodu. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt. 1 w dacie sprzedaży wierzytelności Bank rozpoznaje zwolnienie z opodatkowania przychodów z tytułu otrzymanego wpływu na kapitał kredytowy oraz analogicznie jak w przypadku odsetek, nie wykazuje kosztów uzyskania przychodów. Za koszt uzyskania przychodu Bank uznaje natomiast część wartości sprzedawanych wierzytelności, obejmującą kwoty główne kredytów, z uwzględnieniem art. 15 ust. 1h pkt 2 przy sprzedaży kredytów (pożyczek) do funduszu sekurytyzacyjnego. Zrealizowana przez Bank strata na sprzedaży wierzytelności stosownie i na zasadach art. 16 ust. 1 pkt 39 zostaje uznana za koszt nie stanowiący kosztu podatkowego, z wyjątkiem powyżej opisanego przypadku sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego, z zastosowaniem ww. przepisu art. 15 ust 1h pkt 2 Bank powziął wątpliwość czy sprzedawane wierzytelności w części dotyczącej kapitału kredytu oraz nieskapitalizowanych odsetek, które nie zostały zaliczone uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 w związku z normą art. 12 ust. 4 pkt 2 nie powinny być kwalifikowane w ciężar kosztów uzyskania przychodów do wysokości pokrywanej ceną ze sprzedaży, na podstawie brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 39 (nie jest kosztem strata na sprzedaży). A także, czy podobna zasada nie powinna mieć zastosowania w przypadku kapitału kredytu. W związku z tak przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego Spółka zapytała, czy sprzedawane wierzytelności dotyczące kapitału kredytu oraz nieskapitalizowanych odsetek od kredytu, w części pokrytej wpływami ze sprzedaży nie powinny być kwalifikowane z uwzględnieniem normy art. 16 ust. 1 pkt 39 w ciężar kosztów uzyskania przychodów z tytułuj sprzedaży, o której mowa w art. 12 ust. 3 (opodatkowanie zgodnie z art. 12 ust. 3a Bank, powołując się na art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 wskazał, że wyłączenie określonego wydatku z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 powoduje, że nie stanowi on kosztu uzyskania przychodów, jak również brak takiego wyłączenia na podstawie art. 16 ust. 1 przy spełnieniu przesłanek określonych w alt. 15 ust. 1 daje podstawę do uznania go za koszt podatkowy. W ocenie Banku, dokonując wykładni art. 16 ust. 1 pkt 39 należy stwierdzić, iż zakres regulacji podatkowej tego przepisu wykracza poza unormowanie kwestii straty z odpłatnego zbycia wierzytelności zarachowanej do przychodu należnego bowiem dotyka odpłatnego zbycia wszelkich wierzytelności. Przepis ten nie określa tego, co może być kosztem uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, lecz tylko to co kosztu tego nie stanowi. Kosztu podatkowego nie stanowi strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Ponieważ chodzi tu o stratę powstałą w następstwie uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności uzasadnione jest stwierdzenie, że "strata, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 odpowiada wartości, która w związku z odpłatnym zbyciem wierzytelności obciąży wynik finansowy (i podatkowy) podatnika. Przyjmując podatkową zasadę, iż stratą jest różnicą (ujemną) pomiędzy osiągniętym przychodem a kosztami, należy uznać, iż koszt osiągniętego przychodu (w analizowanym przypadku) osiąga wartość co najwyżej przychodu, bowiem gdy go przewyższa, w tej przekraczającej części nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Oznacza to, że z uwzględnieniem przepisów art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 kosztami uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia innej wierzytelności, aniżeli zaliczona uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 są wyłącznie koszty do wysokości stanowiącej równowartość wierzytelności pokrytej wpływem ze sprzedaży (nie stanowiących straty). Zdaniem Banku, dokonując wykładni wskazanych powyżej przepisów nie można pomijać różnic znaczeniowych pomiędzy "wierzytelnością" a "przychodem należnym". Zbywana wierzytelność kredytowa obejmuje bowiem, oprócz przychodu należnego (np. opłaty i prowizje, odsetki skapitalizowane itp.) również kapitał kredytu i odsetki nieskapitalizowane. W ocenie Banku wykładnia językowa, systemowa jak i celowościowa przemawiają za przyjęciem, że kosztem uzyskania przychodów jest co do zasady kwota odpowiadająca wartości należności z tytułu odsetek nieskapitalizowanych, o tę bowiem kwotę Bank zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów uszczupli swój majątek. Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 29 listopada 2013 r. stanowisko Banku w części dotyczącej kapitału kredytu (pożyczki) uznał za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej nieskapitalizowanych odsetek uznał za nieprawidłowe. W uzasadnieniu Minister Finansów powołał się na art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 39, art. 12 ust. 3 i wskazał, że Bank nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku sprzedaży wierzytelności kredytowej (różnicy między nominalną wartością wierzytelności a ceną jej sprzedaży), co wprost wynika z ustawowego ograniczenia w tym zakresie, zawartego w art. 16 pkt 39 Minister Finansów zgodził się z Bankiem, że norma art. 16 pkt 39 wskazuje na to co w myśl ustawy nie może stanowić kosztu podatkowego w przypadku sprzedaży wierzytelności, nie przesądza natomiast o tym co takim kosztem może być. W tym zakresie należy bowiem zastosować generalną regułę zawartą w przytoczonym wyżej art. 15 z której wynika, że przyjęta na gruncie konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że do podatkowych kosztów podatnik może zaliczać jedynie wydatki poniesione. Zdaniem Ministra, w opisanej we wniosku sytuacji tylko w odniesieniu do sprzedaży wierzytelności w części dotyczącej kapitału kredytu można mówić o poniesieniu wydatku w wartości nominalnej kredytu. Wskazał, że udzielenie pożyczki wiąże się z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy i ustalając koszt uzyskania przychodów związany ze sprzedażą wierzytelności z jej tytułu należy uznać nominalną (i jeszcze niespłaconą) wartość udzielonej pożyczki za koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów - z zastrzeżeniem wynikającym z art. 16 pkt 39 czyli tylko do wysokości przychodu uzyskanego ze sprzedaży. Minister nie zgodził się natomiast ze stanowiskiem Banku, zgodnie z którym kosztem podatkowym będzie kwota odpowiadająca wartości należności z tytułu odsetek nieskapitalizowanych. Jako nieprawidłowe uznał stanowisko Skarżącego, który przez "poniesienie wydatku" rozumie zmniejszenie wartości posiadanych aktywów poprzez przeniesienie na inny podmiot praw w postaci opisanych we wniosku wierzytelności. Nieprawidłowość tej argumentacji wynika przede wszystkim z tego, że omawiane transakcje sprzedaży wierzytelności - w części dotyczącej nieskapitalizowanych odsetek - nie wiążą się z faktycznym uszczupleniem majątku Banku, ani też z poniesieniem przez niego określonych wydatków. Minister Finansów zauważył, że w momencie powstania wierzytelności odsetkowych Bank nie poniósł żadnego kosztu ani w sensie podatkowym, ani w sensie ekonomicznym (bilansowym), a do momentu ich sprzedaży nie wystąpi jedynie faktyczna zapłata tych zobowiązań ze strony dłużnika Banku. Przedmiotowe wierzytelności powstały w wyniku skorzystania przez Bank z uprawnień zawartych w umowach z pożyczkobiorcami. Naliczone odsetki wynikają z przyjętych na siebie obowiązków pożyczkobiorców. Bank nie wskazał jednak wydatków, których poniesienie wiąże się z wykreowaniem przedmiotowych odsetek. Nie został również wskazany żaden wydatek poniesiony w momencie ich sprzedaży. Wartość nieskapitalizowanych odsetek za taki wydatek nie może być uznana. Zdaniem Ministra stosując argumentację Banku, podatnik w każdej sytuacji powinien rozpoznać koszt równy wartości sprzedawanego składnika majątku, która to wartość ustalana byłaby na dzień sprzedaży w wysokości jej wartości rynkowej, bowiem o taką wartość ekonomicznie uszczupliłby się majątek podatnika. Kosztem nie byłby więc poniesiony wydatek, ale każdorazowo aktualna wartość aktywa, którego podatnik wyzbywa si...}

Komunikat KNF dotyczący wydania decyzji administracyjnej ws. mBank SA. Komunikaty. Blog nadzorczy UKNF. Stanowiska Urzędu. Data aktualizacji: 26 maja 2021. Komisja Nadzoru Finansowego („Komisja”) wydała 16 kwietnia 2021 r. decyzję nakładającą na mBank SA („mBank”, „Depozytariusz”) I. karę pieniężną w wysokości 50 000 zł

Definicja Czy kosztem Banku sprzedaży funduszowi sekurytyzacyjnemu pakietu wierzytelności (cenę w słowniku Definicja sprawy: Data sprawy: 2005-06-13 Inne pisma o sprawach: postanowienie w sprawie interpretacji Zastosowanie w sprawach: Definicja Nieściągalne Wierzytelności 329. Co znaczy: POSTANOWIENIE: Kierując się w trybie art. 14a § 4 i art. 14a §1 ustawy z dnia r. Ordynacja podatkowa /t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60/, po rozpatrzeniu wniosku z dnia /data wpływu do organu podatkowego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udziela pisemnej interpretacji co do zakresu i metody wykorzystania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych i p o s t a n a w i a uznać stanowisko Firmy przedstawione w złożonym wniosku za niepoprawne. Uzasadnienie: Z przedstawionego we wniosku sytuacji obecnej wynika, iż Bank, w ramach prowadzonej działalności, zawiera umowę dotyczącą sprzedaży na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego pakietu wierzytelności stworzonych wskutek prowadzenia działalności bankowej. Elementami pakietu są między innymi: - wierzytelności wynikające z zawartych z klientami banku umów kredytowych, na pokrycie których utworzone zostały odpisy z tytułu trwałej straty wartości, zarówno w ciężar wydatków podatkowych, jak i nie stanowiące takiego kosztu, - wierzytelności, które po udokumentowaniu faktu ich nieściągalności odpisane zostały jako nieściągalne i opierając się na art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiły wydatek podatkowy, - wierzytelności, które pomimo przeniesienia do ewidencji pozabilansowej, wobec nieudokumentowania ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2, nie były uznane za wydatki uzyskania przychodów. W skład zbywanych praw majątkowych wchodzą: - pieniądze kredytu albo pożyczki, - naliczone odsetki, - opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których, opierając się na umowy kredytowej, zobowiązany jest kredytobiorca. Zdaniem Banku: 1/ kosztem podatkowym w transakcji polegającej na sprzedaży wierzytelności jest jej wartość, czyli także uboczne części składowe wierzytelności, takie jak naliczone odsetki i opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których zobowiązany jest kredytobiorca; 2/ odpisy z tytułu trwałej straty wartości wierzytelności pozostające w ewidencji pozabilansowej mogą być kwalifikowane do wydatków uzyskania przychodów po spełnieniu przesłanek wynikających z art. 38b ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwiając w rezultacie ustalenie górnej granicy kosztu podatkowego wynikającego ze utraty powstałej na sprzedaży wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego; 3/ jako wydatek podatkowy sprzedaży wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego może być nie tylko utrata obliczona odpowiednio z art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy ale również inne wydatki, zwłaszcza utrata poniesiona na sprzedaży składników wierzytelności, które uprzednio opierając się na art. 12 ust. 3 ustawy zarachowano jako przychody należne; 4/ wpływ uzyskany z tytułu sprzedaży pakietu wierzytelności przypadający na pojedyncze prawo, w wypadku, gdzie płacona cena określona została w umowie całościowo, powinien być ustalony proporcjonalnie w relacji do wartości danej wierzytelności w całym pakiecie, zaś wpływ na poszczególne składniki tej wierzytelności proporcjonalnie w relacji do ich wartości skoro w umowie nie określono metody kalkulacji ceny odnosząc się do poszczególnych przedmiotów zbywanych uprawnień. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie potwierdza stanowiska Firmy i tłumaczy: Odpowiednio z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm./ przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych, do których należy zaliczyć wierzytelności, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Wyjątek od tej reguły zawarto w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy, stanowiącym, że w bankach do przychodów nie zalicza się przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu lub towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek). Powołany przepis nie ma wykorzystania do przychodów ze zbycia wierzytelności w części dotyczącej odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych od kredytów (pożyczek) - art. 12 ust. 4e ustawy. Regulaminy ustawy o podatku dochodowym nie zawierają specjalnych uregulowań odnośnie metody, w jaki bank powinien alokować cenę sprzedaży całej wierzytelności pomiędzy przychody ze sprzedaży wierzytelności dotyczącej niespłaconego kredytu /nie podlegające opodatkowaniu/ a przychody ze sprzedaży wierzytelności w części dotyczącej należnych odsetek i innych opłat. W ocenie organu podatkowego prawidłowe jest przedstawione stanowisko Banku w tej sprawie - proporcjonalnego, w relacji do wartości sprzedawanego pakietu wierzytelności, podziału płaconej poprzez fundusz ceny na poszczególne wierzytelności, a następnie podziału pojedynczej wierzytelności na jej poszczególne składniki. Tak więc przychodem podatkowym ze zbycia poszczególnych wierzytelności będzie ich cena określona w umowie, zmniejszona o ustaloną w proporcji, o której mowa ponad, wartość ceny płaconej poprzez fundusz, przypadająca na niespłacony pieniądze kredytu albo pożyczki. Odnośnie wydatków uzyskania przychodów, znajdujących wykorzystanie w przedmiotowej sprawie, należy mieć na względzie regulaminy: - art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpowiednio z którym kosztami uzyskania przychodów są wszelakie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1; - art. 16 ust. 1 pkt 39 w/w ustawy, w przekonaniu którego do wydatków uzyskania przychodów nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba iż wierzytelność ta uprzednio, opierając się na art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny; - i wyjątek od tej reguły zawarty w art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy stanowiącym, że w bankach kosztem uzyskania przychodów jest utrata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu lub towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę między stawką uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości uprzednio utworzonej na tę część wierzytelności rezerwy zaliczonej do wydatków uzyskania przychodów odpowiednio z ustawą. Badanie powołanych regulaminów prowadzi w ocenie organu podatkowego do stwierdzenia, iż kosztu podatkowego nie stanowi nominalna wartość sprzedawanej wierzytelności w części obejmującej naliczone odsetki, jak także opłaty i koszty naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do których zwrotu zobowiązany jest kredytobiorca, jeśli nie zostały one zaliczone do przychodów należnych opierając się na art. 12 ust. 3 ustawy. Wynika to bezpośrednio z ogólnej zasady dotyczącej zaliczania kosztów do wydatków uzyskania przychodów, wyrażonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, odpowiednio z którą za wydatek podatkowy może być uznany wyłącznie koszt poniesiony (w sposób definitywny) w celu uzyskania przychodów. Tego warunku nie spełniają naliczone (a nie poniesione) odsetki i naliczone opłaty i koszty. Z kolei opłaty i koszty poniesione poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do których zwrotu zobowiązany jest kredytobiorca będą, opierając się na art. 16 ust. 1 pkt 39 stanowiły wydatki w pełnej wysokości nominalnej /jeśli były zaliczone do przychodów/ albo do wysokości ceny sprzedawanej wierzytelności odpowiadającej proporcjonalnie temu składnikowi w ogólnej wartości wierzytelności. Tym samym Naczelnik Urzędu nie potwierdza, iż kosztem uzyskania przychodów w transakcji polegającej na sprzedaży wierzytelności jest jej cała nominalna wartość, czyli także uboczne części składowe wierzytelności, takie jak naliczone odsetki i opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których zobowiązany jest kredytobiorca, limitowana jedynie wysokością uprzednio utworzonego odpisu z tytułu trwałej straty wartości, zaliczonego do wydatków uzyskania przychodów. W dziedzinie pytania odnośnie skutków podatkowych w razie przeniesienia wierzytelności do ewidencji pozabilansowej, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego uważa, iż przeniesienie wierzytelności do ewidencji pozabilansowej, jako czynność techniczna, nie wywołuje skutków prawnych, przez wzgląd na czym powyższe ma wykorzystanie w rozliczeniu analogicznych transakcji sprzedaży pakietu wierzytelności kredytowych ujętych w ewidencji pozabilansowej. Dotyczący do sprzedawanych poprzez Bank w ramach opisanego kontraktu wierzytelności przeniesionych uprzednio do ewidencji pozabilansowej i stanowiących opierając się na art. 15 ust. 1, przez wzgląd na art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym wydatek podatkowy, organ podatkowy potwierdza, iż w tym przypadku, opierając się na art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy, przychód podatkowy stanowić będzie całość wpływu przypadającego proporcjonalnie na wartość kapitału kredytu, zaś do tej części wierzytelności nie będą miały wykorzystania regulaminy odnoszące się do sprzedaży praw majątkowych na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, zawarte w art. 12 ust. 4 i art. 15 ust. 1h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z racji na powiązanie wszystkich przedstawionych problemów z jedną operacją- sprzedaży poprzez Bank pakietu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego- interpretacji dokonano w formie jednego postanowienia. Interpretacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku Banku i stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże z kolei właściwe organy podatkowe i organy kontroli z art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej na wydane postanowienie przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, które należy wnieść w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia przy udziale Naczelnika tut. Urzędu

W nowej ustawie o funduszach inwestycyjnych i powiązanych z nią przepisach prawa bankowego są poważne błędy - twierdzą prawnicy z kancelarii Dewey Balleantine. Świadczona przez Spółkę usługa nie stanowi usługi ściągania długów (podlegającej opodatkowaniu). W opinii Spółki, czynności opisanych w niniejszym wniosku (zwrotne nabycie drogą cesji wierzytelności leasingowych od Banku) nie można zaklasyfikować jako usług ściągania długów (które jest wyłączone ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT w myśl załącznika nr 4 poz . 46 61 285 362 127 298 190 303

sprzedaż wierzytelności przez bank do funduszu sekurytyzacyjnego